Dit stuk verscheen eerder in Charlie Magazine.
Dat voortdurende geminimaliseer van racisme: ik ben er zo belachelijk hard klaar mee. Noem mij maar een seut of politiek correcte zaag. Daar ga ik mijn waarden en empathie heus niet voor opzij zetten.
Ik heb het allemaal al gehoord. Waarom ‘ze’ het zelf gezocht hebben. Waarom ‘ze’ er maar mee moeten kunnen lachen. Waarom ‘ze’ niet zo hoog van de toren moeten blazen. ‘Ze’ zijn ook mensen. Net als u, net als ik. Ik zou er soms aan twijfelen, maar we werden allemaal geboren met een hart. Hoe het precies komt dat het ene beter sluit dan het andere, dat weet ik niet, maar los daarvan is de basisvoorziening er wel. Een hart. En daarbij een minimum aan empathie en medeleven: is dat echt te veel gevraagd?
Ik pleit voor meer compassie, voor meer deernis voor elkaar. Voor dieper nadenken voor u uw xenofobe rotzooi zomaar op het internet, in de krant of op straat gooit.
En ik wil helemaal geen discussies voeren over een menswaardig beleid. Ik wil niet voortdurend ruzie maken over het feit dat mensen niet verschillen in waarde enkel omdat ze toevallig in een ander continent, met een andere huidskleur werden geboren.
Ik pleit voor meer compassie, voor meer deernis voor elkaar. Voor dieper nadenken voor u uw xenofobe rotzooi zomaar op het internet, in de krant of op straat gooit. Voor meer zachtheid voor de ander, ook als u zich niet kan verplaatsen in diens leefwereld, en nog meer als u niet snapt waar die zich druk over maakt.
Het is niet aan ons om te beslissen waar een ander zich door mag laten raken of kwetsen. Het is onze taak om te luisteren, om begrip te tonen en doorheen dit leven te manoeuvreren terwijl we zo weinig mogelijk anderen proberen pijn doen. Want van nog meer pijn, daar wordt niemand beter van.
Have heart.