Wat er overblijft als iemand voorgoed verdwijnt

De pijn, de vragen, de boosheid, het schuldgevoel, het verdriet, de machteloosheid, het verlangen. Allen maken ze deel uit van de intense eruptie van emoties die je doormaakt wanneer iemand uit je nabije omgeving om het leven komt bij zelfdoding.

Wat uiteindelijk het zwaarst aanvoelt, is de oneindigheid van zo’n einde. Heel wat vragen zullen namelijk nooit beantwoord worden, verlangen naar een laatste woord of aanraking blijft eeuwig nazinderen. Het wordt minder, ja. Maar verdwijnen doet het nooit.

Het zien aankomen doe je zelden. Het aantal vrienden dat ik intussen verloor aan zelfdoding, kan ik niet meer op mijn ene hand tellen. Als ik naar mijn ruimere omgeving kijk, kan ik eindeloos namen blijven opnoemen. En toch voelen de achterblijvenden vaak een soort gezamenlijke allesoverheersende verantwoordelijkheid. ‘Ik had het moeten zien. Moeten weten, moeten voelen. Ik had hem of haar kunnen tegenhouden.’ Het is een nobele gedachte, alleen is de kans erg klein dat je dat ook effectief had gekund.

Je kan niet in iemands hoofd kijken, en er zit geen luikje in onze borstkas dat je laat analyseren hoe gebroken een hart is.

De mens wordt geboren met een gezicht dat, in eerste instantie, zelden of geen pijn verbergt. Maar hoe ouder we worden, hoe makkelijker we dat gezicht kunnen kneden naar de emotie die van ons gewenst wordt, of de emotie die we anderen willen tonen, zelfs al weerspiegelt die niet wat we echt voelen. Je kan niet in iemands hoofd kijken, en er zit geen luikje in onze borstkas dat je laat analyseren hoe gebroken een hart is.

Mij leerde de dood van een heel nabije vriend ontzettend veel over mezelf. In essentie leken we heel erg op elkaar. Hij leek, net als ik, altijd erg vrolijk in publiek. Als we alleen waren, hadden we vaak gesprekken op een compleet andere toon. Een die veel donkerder was. Maar ik zag het niet aankomen. Niet in de verste verte.

En toch had ik nooit een probleem om het te begrijpen. Wat de meeste mensen uit mijn omgeving dan weer absoluut niet begrepen. Het leidde er voor mij toe dat ik mezelf liet opnemen. Het is vreselijk dat ik hem heb moeten verliezen voor ik inzag dat ook ik hulp nodig had, en tegelijk betekent het zo ontzettend veel voor me dat hij -zelfs na zijn dood- nog zo’n belangrijke rol heeft gespeeld in mijn leven.

Als er iets is dat ik geleerd heb, is het dat overblijvenden vooral elkaar nodig hebben. Op je eentje is het verlies nog eens zo ondraaglijk.

Als er iets is dat ik geleerd heb, is het dat overblijvenden vooral elkaar nodig hebben. Op je eentje is het verlies nog eens zo ondraaglijk. In onze maatschappij heerst nog steeds een gigantisch stigma op zelfdoding, wat de verwerking voor heel wat mensen een stuk moeilijker maakt. Werkgroep Verder helpt daarbij. Naast advies over wat je beter niet en net wel doet in de omgang met nabestaanden, bieden ze onder meer een platform met online forum, on- en offline gespreksgroepen, en een herinneringssite. Stuk voor stuk hulpmiddelen die bijdragen aan suïcidepostventie, de nazorg en opvang van zij die achterblijven na zelfdoding. Zulke initiatieven kan ik enkel toejuichen. Het maakt ons, hopelijk, allemaal een beetje zachter en begripvoller voor elkaar.

Wie met vragen zit over zelfdoding, kan terecht bij de Zelfmoordlijn op het gratis nummer 1813 en op de website www.zelfmoord1813.be.

0 thoughts on “Wat er overblijft als iemand voorgoed verdwijnt”

Leave a Reply to Paeleman Dominique Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *