Een mens moet soms beslissingen nemen die hij helemaal niet wil nemen. En dat is altijd een beetje hartverscheurend. Al is er uiteindelijk weinig écht hartverscheurend aan de keuze die ik vandaag nam. Het feit dat ik mezelf überhaupt voor dit dilemma moest stellen, bewijst wat voor een verdomde gelukzak ik ben.
Het is hier heerlijk, maar de werkuren zijn theoretisch mooier dan ze praktisch in uitvoering zijn en ik krijg elke week ontzettend boeiende freelance opdrachten die ik eigenlijk niet wil afslaan (daarover gauw meer). Nooit gedacht dat het zo zou gaan, maar des te dankbaarder.
Met half werk zal ik nooit tevreden zijn. Dat is niet wie ik ben, niet waar ik voor sta, en ook niet wat ik wil bieden aan mijn opdrachtgevers.
Mijn gezin in Frankrijk vraagt meer tijd van me dan ik verwacht had. En nu gaan de kinderen nog vier keer per week naar school. Binnenkort zijn ze elke dag thuis, en dan wordt het pas echt druk. Gezellig druk, dat wel, want ik ben nog steeds even dol op hen als vijf jaar geleden. Daar ligt het niet aan. Hoe graag ik het ook gewild had: alles combineren lukt me niet, merk ik nu. Niet als ik alles goed wil doen, ten minste. En met half werk zal ik zelf nooit tevreden zijn. Dat is niet wie ik ben, niet waar ik voor sta, en ook niet wat ik wil bieden aan mijn opdrachtgevers.
Voor onbetaalde projecten heb ik al helemaal geen tijd meer, en ook dat vreet aan me. Laat staan dat ik nog kan schrijven voor mezelf. Dus besloot ik na ellenlang twijfelen toch maar om er een gesprek over te voeren met de ouders. Van gebroken banden en teleurstelling geen sprake, van begrip en steun des te meer.
Ik kom dus terug naar België. Ergens begin volgende week al. En ik laat met ontzettend veel spijt in het hart mijn Nederlanders achter in het schone zuiden. Maar deze zomer reis ik opnieuw af naar Frankrijk voor écht verlof. Want dat dit mijn tweede thuis is, daar verandert helemaal niets aan.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=vFo428N7xec&w=630&h=463]
(foto: kaboompics.com)