Deze ochtend werden twaalf peuters in een crèche te Aalst betrapt met een zakje speed. Niet binnengesmokkeld door een van de aanwezige peuters; wel door de studente die er op dat moment stage liep.
Ik vind het weinig choquerend dat kinderverzorgsters naar stimulerende middelen grijpen met dat nieuwe decreet kinderopvang. En die stagiaire had zich vast vergist van zakje. Geen enkele kinderverzorgster die een peuter moedwillig speed zou geven. Ze verwisselde de substantie wellicht per abuis met Valium.
En nu even serieus: uiteraard vind ik dit niet kunnen, maar over dit voorval zal wellicht weer we-ken-lang schande worden gesproken, terwijl we het blijkbaar wel best oké vinden dat crèches een ratio van negen kinderen per verzorgster moeten aanhouden. Dat het nieuwe decreet ervan uitgaat dat twee verzorgsters perfect alleen kunnen staan met een twintigtal baby’s, daar hoor je zelden wat over. Iedereen die ooit al een kind in handen had, weet nochtans dat dergelijke situatie niét werkbaar en ronduit onverantwoord is. Voor geen enkele partij. Noch voor het kind, noch voor zijn of haar verzorger.
Het wordt eens tijd dat we beseffen waar we mee bezig zijn en hoe we de verzorging, opvoeding en ontwikkeling (allen van een even onschatbare waarde) van onze kinderen daarbij hypothekeren.
En dan zwijg ik nog over het belachelijke ratio van veertien kinderen per verzorgster tijdens rustmomenten (van maximum twee uur). Euh, in welke wereld ooit leg je veertien baby’s op hetzelfde moment neer en slapen die vervolgens twee uur aan een stuk door? Dit alles vind ik eerlijk gezegd heel wat zorgwekkender dan wat er vandaag eenmalig (en ik hoop net zo hard als u dat het daar ook bij mag blijven, want ik kan niet voldoende benadrukken dat ik dergelijke situaties absoluut niét goed wens te praten) plaats vond in Aalst – waar enkel vandaag al meer commotie over ontstond dan over de invoering van dat decreet in een half jaar tijd. Hallucinant (pun intended).
Ik vond het drie jaar terug al niet werkbaar en stapte daarom heel bewust uit de sector. Ik mag er niet aan denken hoe ik me er nu zou voelen. En ik kan me moeilijk inbeelden dat het ook maar iets van doen heeft met een gebrek aan liefde voor kinderen – want ik denk dat ik daarvan ruim voldoende bezit. Het wordt eens tijd dat we beseffen waar we mee bezig zijn en hoe we de verzorging, opvoeding en ontwikkeling (allen van een even onschatbare waarde) van onze kinderen daarbij hypothekeren.
Erger nog dan dit hele gebeuren, vind ik de reactie van de Aalsterse burgemeester – een reactie die werkelijk niets meer te maken heeft met de eigenlijke situatie, zelfs niet meer met de opvang van kinderen. Echter wel met een partijstandpunt: “Het verwondert me ergens niet, ik waarschuw al langer voor een ongebreidelde permissiviteit tegenover het bezit van verboden middelen, en niemand stelt zich daar vragen bij.” Het leek haast alsof hij smalend zat te wachten tot zo’n schandaal zich zou voordoen. Dit is geen politiek spel, meneer D’Haese. Dit is mensen hun kostbaarste bezit.