Trigger

Het ongeval van gisteren heeft iets erg veel in me losgemaakt. Ik ben woedend, droevig – teneergeslagen. Voel me ontzettend leeg vanbinnen. De beelden van het wrak laten me kokhalzen.

Het is de eerste keer dat ik zo fel reageer op zo’n vreselijke gebeurtenis sinds het heengaan van David. Het is ook de eerste keer dat er zo’n omstreden ongeval gebeurt sinds hij er niet meer is. Met jongeren. Jongeren die een fout maakten en daardoor volgens heel wat anderen geen compassie verdienen ‘want eigen schuld, dikke bult’. De negatieve reacties zijn zo massaal aanwezig dat ik mijn vertrouwen in mensen weer volledig lijk te verliezen. Empathie is een zeldzaam goed geworden. Wellicht daarom dat ik het gevoel heb dat ik hoe langer hoe minder kan aarden in deze maatschappij. Ik wil mijn bed niet uit. Ik wil eigenlijk ook gewoon niemand zien.

Ik schrik van mezelf. Hoezeer mijn longen kleiner lijken te worden bij het lezen van de artikels. Hoezeer alle gevoelens van de voorbije twee maand terugkomen. En hoe ik kwaad word op de ijskoude maatschappij die hem van ons wegnam. Het was ook ‘zijn eigen schuld’, ja. Hij koos er zelf voor. En dan? Waarom zou dat het in godsnaam minder erg maken? Er zijn mensen dood. Mensen die nog veel te jong waren om het leven te laten. Doet dat er ook maar het minste toe dat ze één of meerdere fouten maakten?

Wie deed nog nooit iets dat potentieel zijn of haar eigen leven of dat van anderen in gevaar had kunnen brengen?

Want wie reed nog nooit te snel? Wie nam nog nooit een passagier teveel mee? Wie stak nog nooit de straat over zonder te kijken? Wie gooide nog nooit zijn handdoek te dicht bij een elektrische verwarming? Wie zwom nog nooit in verboden waters? Wie deed nog nooit iets dat potentieel zijn of haar eigen leven of dat van anderen in gevaar had kunnen brengen?

Ik weet wel dat niet iedereen zo denkt. Ik weet wel dat ik niet alleen sta met mijn mening. Tranen wellen op als ik denk aan iedereen die nog mee hielp blussen. Dat toont ook hoe mooi een mens kan zijn. En dat zijn ook degenen die ik liefst heel dicht tegen me aan zou trekken, heel hard zou willen knuffelen. Troosten. Zeggen hoe ontzettend prachtig ze zijn.

Maar op dit moment ben ik vooral heel erg kwaad op iedereen die zichzelf als onfeilbaar ziet. Laat elkaar gewoon een beetje leven. Met of zonder fouten. Laat elkaar gewoon wat zijn. Er is nog nooit iemand gestorven van wat medeleven en begrip.
U zal wellicht niet de eerste worden.

(foto: unsplash.com)

0 thoughts on “Trigger”

  1. Je hebt helemaal gelijk, mensen zijn alleen nog maar met zichzelf bezig, egoïsme is tot gemeentegoed verheven. Empathie in tegendeel is zeldzaam geworden, terwijl dat juist de wereld kan redden. Klaar staan voor je medemens, wanneer zie je dat nog? Ik word wel eens voor gek versleten, ik kan moeilijk nee zeggen, maar het geeft me ook meteen vaak zo’n warm gevoel àls ik wat kan doen. Want als je zelf hulpbehoevend bent is dat het minste wat ik terug kan doen en met plezier. En ja, daar overtreed ik wel eens regels, mijn eigen regels, die van mijn hulpverstrekkers of die van anderen, maar altijd met een knipoog en met verstand. Tenminste, dat hoop ik, want anders eindig ik op dezelfde wijze…

  2. Ik hoop dat ik nooit de politie ‘s nachts aan de deur krijg met de mededeling dat mijn zoon is verongelukt, al dan niet zijn eigen schuld, want het is zoals de uitdrukking zegt “wie zonder zonde is werpe de eerste steen”

Leave a Reply to Harry Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *