Kent ge dat gevoel wanneer ge u probeert vast te houden aan een strohalm en dan net op tijd, vlak voor hij breekt, een andere kunt pakken?
Soms hebt ge er zelfs vijf tegelijk vast. Of tien, als ge heel veel geluk hebt.
Maar soms loopt er iemand langs die ze uit uw handen schopt en dan breken er weer negen af en zit ge daar met die ene in uw voorzichtig knijpende handpalm.
Ondanks uw poging tot voorzichtigheid, vergeet ge nog veel te vaak hoe fragiel ze zijn en breekt er toch één door uw eigen toedoen.
Of als ge zo onhandig zijt als ikzelf: dan breken er plots twintig in één keer.
En dat gaat zo lang verder tot er geen strohalm meer overblijft.
Mijn laatste is vandaag in twee gebroken.
En de schade aan die strohalm valt dan nog enorm goed mee als ge zou zien in hoeveel stukken mijn hart gebroken is.
Maar dat is goed. Dat is wat ik verwacht had.
En dan kan ik het nu eindelijk verwerken en ben ik voor de komende jaren weer voldoende getraumatiseerd om even van het virus der verli***heid verlost te zijn. (Ik weiger dat woord uit te spreken. Of uit te schrijven, in dit geval. Spontane kokhalsneigingen maken zich nu reeds meester van me.)
It’s time to let go. Doe dat nu maar gewoon.