Onverholen vreugde

Het is al ruim voorbij acht uur als ik eindelijk besluit dat de werkdag wel lang genoeg geduurd heeft.
De straten liggen er somber bij en ik heb een veel te lange rok aan die het water van de Brusselse straatstenen met zich meesleept en stap na stap tegen mijn blote benen aan zwiept. Mijn haar kleeft aan mijn al even natte gezicht en de bril op mijn neus zou nu wel een stevig paar ruitenwissers kunnen gebruiken.

En toch. Ik ben gelukkig.
Zo gelukkig dat ik me nauwelijks kan inhouden om midden op straat te beginnen zingen.
Zomaar uit het niets.
Tien minuten lang blij. Vrolijk. Opgetogen. Content.
Tien minuten lang kan alles me gestolen worden.

Kon ik maar een stuk van dat gevoel bewaren in een doosje voor wanneer ik het heel hard nodig heb.
Kon ik maar wat vaker naar de wereld schreeuwen dat het misschien toch allemaal zo perfect niet hoeft te zijn.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *