Het is een vreemde gewaarwording dat het momenteel al én nog maar zes jaar geleden is dat ik een half jaar in een psychiatrisch ziekenhuis verbleef. Niet dat ik veel keuze had op dat moment, maar toch: ik ben zo blij dat ik het gedaan heb.
Je laten helpen wanneer het niet meer lukt, is niet gelijk aan falen. Jij bent namelijk nog altijd degene die het werk moet doen. En dat werk is vaak erg heftig en veel te zwaar om op je eentje uit te voeren.
Het ziekenhuis waar ik verbleef, had als slogan ‘stilstaan is vooruitgaan’. Hoewel we meestal het omgekeerde horen, lijkt deze versie me juister. Want precies door in die fase van mijn leven hulp toe te laten, sta ik vandaag zoveel verder.
En ja, er moet nog behoorlijk hard getimmerd worden aan mijn weg voor die helemaal begaanbaar zal zijn. Telkens wanneer ik denk dat hij bijna af is, ontdek ik weer een put die ik over het hoofd had gezien. Maar net door die hulp slaag ik er (meestal) in om me niet volledig te laten verlammen door paniek of angst wanneer er onverwachte hindernissen zijn, lukt het me om zelf na te denken over een oplossing en weet ik dat ik professionals kan inroepen voor advies.
Of een krakkemikkig wegdek nu echt de beste metafoor is voor mijn mentale staat weet ik niet; of mijn therapeuten het appreciëren dat ik hen vergelijk met wegenwerkers nog minder. Wat ik wel weet, is dat niemand zich ooit zou moeten schamen over een hulpvraag. Integendeel. Met een zware kast zeul je toch ook niet op je eentje de trap af?
Psychologische hulp is geen overbodige luxe. Je laten helpen, begeleiden of bijstaan maakt je niet zwak. Het is de eerste stap naar herstel, naar meer rust in je hoofd, naar leren hoe je beter voor jezelf kan zorgen. Aarzel dus niet om van de beschikbare hulp gebruik te maken. Jij hebt er net zoveel recht op als anderen.