Wie me al wat langer kent (of leest), herinnert zich misschien wel dat deze blog ooit startte toen ik een zestal jaar geleden opgenomen werd op de psychiatrische afdeling van een algemeen ziekenhuis. Dat was geen complete verrassing (toch niet voor mezelf of mijn toenmalige huisarts, psycholoog en psychiater − wel voor de rest van de wereld): het ging al een hele tijd niet goed met me.
Maar ik ben koppig, een doorzetter en een plantrekker. Typisch Vlaamse eigenschappen, toch? Nie neute, nie pleuje. Doorgaan tot ge erbij neervalt. En dat is dus precies wat er gebeurde. Toen mijn psychiater de dag na mijn opname de kamer binnenkwam, zag ik dat er ‘psychische decompensatie’ bovenaan mijn dossier stond. Simpel uitgelegd wil dat zeggen: ik kon het allemaal even niet meer aan. Ik was op.
Er volgde een traject waarin enkele long overdue diagnoses werden gesteld waardoor ik gerichter aan de slag kon met therapie en medicatie. En hoewel het vandaag een stuk beter met me gaat, zal de strijd die ik inwendig voer wellicht nooit helemaal beslecht zijn. Ik slik nog steeds elke dag antidepressiva en zie op regelmatige basis een psycholoog. Dat zal waarschijnlijk mijn hele leven zo blijven. En dat is niet erg, maar het is wel de realiteit. Niet alleen die van mij, maar ook van heel wat anderen.
Op deze World Mental Health Day wil ik dan ook in de eerste plaats DANK U zeggen aan de talloze psychologen, psychiaters en andere hulpverleners die me de voorbije tien jaar hielpen om een balans te vinden − in mijn leven, in mijn zijn, in mijn relaties met anderen. Maar ook: FUCK YOU aan de overheid om geestelijke gezondheidszorg zo onbereikbaar te maken voor zoveel mensen.
De gebrekkige inzet van overheidsmiddelen voor geestelijke gezondheidszorg is méér dan schandalig. Dit is schuldig verzuim.
Ik besef heel, heel, heel goed hoeveel geluk ik had dat ik a) kon en kan werken en daardoor mijn therapie uit eigen zak kan betalen, b) mijn weg ken in het ingewikkelde doolhof dat de Belgische geestelijke gezondheidszorg is, en c) instortte toen ik een job had waarbij een hospitalisatieverzekering deel uitmaakte de extralegale voordelen.
Naar goede gewoonte bulkte het nieuwe regeerakkoord van goede voornemens op vlak van mentaal welzijn: investeringen hier, meer aandacht en preventiemaatregelen daar. Naar goede gewoonte rolden mijn ogen net niet uit hun kassen bij het lezen van zoveel goede voornemens zonder concrete plannen. Hoewel er ook nu nog geen officiële cijfers bekend zijn, lijken mijn rollende ogen toch alweer gelijk te krijgen. En hoe graag ik ook mijn gelijk krijg: in dit geval zou ik veel liever eens ongelijk hebben.
Wetende dat 1,2 miljoen Belgen jaarlijks 330 miljoen dosissen antidepressiva slikken, elke dag 28 Vlamingen een zelfdodingspoging ondernemen en 13 procent van de jongeren in ons land een verhoogd depressierisico heeft, is de gebrekkige inzet van overheidsmiddelen voor geestelijke gezondheidszorg méér dan schandalig. Dit is schuldig verzuim.