In mijn hoofd kan ik de wereld aan

In mijn hoofd beschik ik over een onuitputtelijke bron aan energie en inspiratie. In mijn hoofd zit ik minstens een keer per week op de redactie van Charlie, vrijwillig ik op regelmatige basis bij Mary Pop-In van Eatmosphere en het Startpunt van Vluchtelingenwerk Vlaanderen, geef ik huiswerkbegeleiding aan kansarme kinderen uit de buurt en ondersteun ik vriendinnen die er alleen voor staan met hun kinderen. 

In werkelijkheid ben ik al eeuwen niet meer op de redactie van Charlie geweest, heb ik tot nu toe enkel onuitgevoerde plannen gemaakt met de oprichter van Eatmosphere, ben ik alleen maar in het Startpunt geweest toen ik deel uitmaakte van het communicatieteam van Vluchtelingenwerk en geef ik al acht jaar geen huiswerkbegeleiding meer.

In werkelijkheid heb ik het gevoel dat ik haast niets gedaan krijg en voel ik me constant moe. Waarom weet ik niet. Omdat ik de voorbije vijftien jaar haast geen enkele nacht echt goed geslapen heb? Omdat ik elke dag een hoge dosis antidepressiva slik? Omdat mijn ijzergehalte quasi permanent gevaarlijk laag staat? Omdat mijn constante gedachtenstroom zo belachelijk veel van mijn energie opeist? Of omdat ik misschien gewoon even moe ben als andere mensen, maar verwacht dat ik álles kan?

Alle organisaties en mensen die ik wil helpen, weten niet hoe schuldig ik me voel over het feit dat ik dat niet doe. Ik voel me de hele dag (en nacht) door schuldig omdat ik dingen niet doe. Telkens ik rust neem, denk ik na over alle zaken die ik ondertussen zou kunnen doen. Wat die rust dus weinig zinvol maakt.

Denk niet dat dit een poging is om excuses te zoeken. Om te horen ‘maar Evelien, dat is niet erg, we weten dat je het goed bedoelt’. Het is inderdaad wel zo dat ik het echt goed bedoel. Maar met goede bedoelingen alleen kom je nergens. En met loze beloftes nog minder.

Het is eerder een manier om te zeggen: ik geef echt wel om alle prachtige, broodnodige, schone, sterke initiatieven en mensen om me heen. Ik zou zo veel meer willen helpen. Maar zoals het gezegde het heeft over ogen die groter zijn dan de buik, is mijn goesting om dingen te doen vaak groter dan mijn kunnen. En dat spijt me. Echt heel hard. Dus: sorry. Maar blijf aan mijn mouw trekken. Blijf in mijn overvolle hoofd porren. Ik zal altijd mijn best blijven doen, zelfs al lijkt dat niet zo. 

En als het een troost mag zijn: ik slaag er evenmin in binnen het (half) jaar facturen op te stellen voor opdrachtgevers die wel betalen, vergeet elke dag minstens vijf keer waar ik mijn telefoon gelegd heb, schrijf ongeveer één op de dertig blogposts die ik in mijn hoofd heb ook daadwerkelijk uit en verwaarloos ál mijn vrienden.

Ooit vind ik wellicht dat evenwicht waar ik al mijn hele leven naar zoek, maar tot dan zullen jullie me moeten verslijten als de overenthousiaste, overmoedige raasbol die ik ben. Als zij die telkens volledige balen hooi op haar vork neemt zonder goed en wel te beseffen dat ze maar één baal tegelijk in de lucht kan houden.

8 thoughts on “In mijn hoofd kan ik de wereld aan”

  1. Maak eens een lijstje van wat je wel doet…. Je meningen op sociale media waarmee je mensen aan het denken zet! Zorgen voor kindjes waardoor je voor hen én voor hun ouders van onschatbare waarde bent. Je werk. En vooral wat je doet om voor jezelf te zorgen. Je lijstje zal goed gevuld zijn. En misschien zal dat zorgen voor jezelf veel tijd innemen, misschien moet het nog meer tijd innemen. Of op een andere manier. Want dat is jouw eerste prioriteit! En daar hoef je je niet schuldig om te voelen. Want alleen zo komt er ooit tijd en energie om meer voor anderen te doen. En weet je… Al wie je lief is, die help jij ook door voor jezelf te zorgen, want dan hoeven zij zich geen/minder zorgen te maken. Dus doe het nu maar gewoon en laat die schuldgevoelens varen!

  2. Ewel, ik heb eigenlijk niets toe te voegen aan bovenstaande… Tenzij mss een kleine tip: de app Headspace. Probeer es ‘s avonds als je in bed kruipt. Tien minuutjes echt tot rust komen…

  3. Toch misschien even verder zoeken. Ik herken alles, kreeg een halfslachtig add-dagnosetje, neem medicatie die helpt (meer energie, minder chaos in mijn hoofd) en met het boek focus food van Christine Tobback viel mijn mond duizend keer open. Zou het zo simpel zijn dat je enkel maar wat slimmer moet eten om die mist uit je hoofd te krijgen en de chaos uit het leven? Dan nog moet je niet alles kunnen en doen, maar toch. Misschien kan het voor jou minder frustrerend worden?

Leave a Reply to Katja Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *