Brief aan mijn zestienjarige zelf

Ja maat, Chiauke, zestien jaar.

Het is een rotleeftijd, we gaan daar niet onnozel over doen. En het wordt nog niet direct beter, daar ga ik ook niet over zeveren. Het enige dat goed zit, is uw muzieksmaak, maar verder, kind toch. Ik kan wel u vertellen dat ge over enkele jaren zult concluderen dat er niets, maar dan ook werkelijk niéts, is overgebleven van de huidige samenstelling van uw kleerkast of vriendenkring. Godzijdank.

Ge denkt nu nog dat uw plannen wel zullen lopen zoals bij iedereen, hé. School afwerken, diploma halen, schone jongen leren kennen, huisje, tuintje, kindje, nog een kindje – en tegen uw drieëntwintigste zou dat allemaal in kannen en kruiken zijn want dat was bij uw ma ook zo. Tarara. Op uw vierentwintigste staat ge verder van een relatie dan ooit, zijt ge niet eens meer zo zeker of ge uzelf wel wilt voorplanten en hebt ge nog altijd geen diploma. Laat staan dat er sprake is van een huis.

Ik kan u wel vertellen dat ge over enkele jaren zult concluderen dat er niets is overgebleven van de huidige samenstelling van uw kleerkast of vriendenkring. Godzijdank.

En weet ge wat? Wees daar dankbaar voor. Dat het allemaal nog niet in kannen en kruiken is. Wellicht zal dat ook over tien jaar nog niet zo zijn. Dat is oké. Ge gaat nog serieus afzien hoor, meiske. Al die gedachten in uw kop, waar ge zo mee worstelt: het ligt niet aan u. Ge zijt niet dom, ge zijt niet nutteloos en ge kunt zo ontzettend veel meer dan ge denkt. Ge zijt miljaar een getalenteerd wicht en het is niet omdat niemand in uw omgeving dat op dit moment wil zien dat het zo niet is.

Blijf uw goesting doen. Nu en altijd. Want ge zijt er verdorie ferm goed in. En it will bring you places. (Wacht tot ge ziet wat voor inspirerende mensen er over een paar jaar tussen uw gsm-contacten staan. Ge gaat nogal eens een eindje verschieten.)

Liefs, je vierentwintigjarige zelf.