Deze avond verscheen een artikel waaruit bleek dat een studente die tijdens haar rijlessen te maken kreeg met seksuele intimidaties en ongewenste intimiteiten besloten had om haar rijinstructeur voor de rechter te dagen.
En terecht. Ten minste, dat vind ik. Maar daar denkt niet iedereen zo over. Eerder integendeel, zo blijkt. Onderstaande reacties deden me walgen. Het doet me zo ontzettend veel verdriet dat nog heel veel mensen de schuld van ongewenste aanrakingen, aanrandingen en verkrachtingen bij het slachtoffer leggen. Als ze al besluiten de feiten als waar te aanschouwen, ten minste.
De confrontatie met onderstaande woorden zorgt er op dit moment voor dat ik zo geschokt, teleurgesteld en bang ben dat ik nooit meer naar buiten wil.
En ik ben behoorlijk zeker dat ik niet alleen ben.
EDIT: De reacties die ik krijg op deze blogpost zijn even verrassend als de reacties op het artikel: wij moeten maar relativeren. We leven in een land waar 8 verkrachtingen en 9 aanrandingen PER DAG worden geregistreerd. Hou daarbij in het achterhoofd dat maar liefst 90% van alle slachtoffers geen aangifte doet. Deze cijfers zijn alarmerend en er wordt niets aan gedaan en kijk, als er dan iemand iets over durft zeggen, dan krijg je verdomme te horen dat je ‘niet zo boos moet worden’. Dit is inderdaad geen reden om boos te worden. Dit is een reden om woédend te worden.
