Glinsteringen

Het is lang stil geweest. Maar het is nu pas dat ik de moed gevonden heb om hier opnieuw iets te schrijven. Ik had het al veel eerder willen doen, maar vond de juiste woorden niet. Ik vond ze niet voor mezelf, laat staan voor een ander.

Er is ontzettend veel gebeurd in de voorbije vier maanden. Veel dingen die ik nooit wil vergeten en nog meer die ik het liefste voor altijd zou vergeten. Maar belangrijker is hoe ik daar mee ben omgegaan en hoe dat me dichter bij mezelf heeft gebracht. Sinds enkele weken zie ik af en toe een licht aan het einde van de tunnel. En sinds enkele dagen schakel ik regelmatig een versnelling hoger in een poging om dichter bij dat licht te komen. Om het te zien glinsteren. Daarmee verval ik natuurlijk weer in een voor mij kenmerkend patroon: ik loop mezelf voorbij en wil honderd-en-één zaken tegelijk doen.

De puzzelstukken lijken langzamerhand weer een geheel te vormen. Waarom zouden anderen de moeite nemen om mij, mijn mening of mijn welzijn te respecteren als ik dat zelf niet eens doe? Hoe kan ik verwachten dat de wereld mij de kans geeft om te proeven van geluk als ik datzelfde geluk telkens weer wegduw omdat ik absoluut niet weet wat ik ermee moet doen of hoe ik ermee moet omgaan? En hoe kan iedereen rondom me weten wanneer ik bepaalde zaken of activiteiten niet kan of wil doen als ik zonder morren over me heen laat lopen en mijn uiteindelijke beslissing van hen laat afhangen?

Sinds enkele weken zie ik af en toe een licht aan het einde van de tunnel. En sinds enkele dagen schakel ik regelmatig een versnelling hoger in een poging om dichter bij dat licht te komen. Om het te zien glinsteren.

Ja, er zijn nog steeds dagen waarop ik me volledig laat overmeesteren door angst. Of momenten waarop ik zo teleurgesteld ben in mezelf dat ik in elke therapie wel iets zie, hoor of doe dat me aan het huilen brengt. Dan besef ik dat de voorbije dagen te stresserend voor me waren en dat ik de krijtlijnen waarmee ik mijn eigen grenzen aangeef weer eens weggeveegd heb. En dat is helemaal niet erg. Want dat is precies waar ik hier aan het werk mee ben.

Belangrijker is dat ik de laatste twee weken opnieuw zin krijg om te leven. Uiteindelijk wil ik ervoor zorgen dat de snel uit te wissen krijtlijnen vervangen worden door een solide verflaag in een felle kleur zodat noch ik, noch anderen er kunnen naast kijken.

Ik sta al opnieuw op mijn poten. Maar de manier waarop kan je het beste vergelijken met de wankele toestand waarin een hertenjong zich bevindt wanneer het voor het eerst een poging doet om zich recht te hijsen. Dus nee, ik ga nog niet naar huis. Ik heb nog wat tijd nodig hier. En daarna zal ik ook thuis nog de tijd nodig hebben om mijn grenzen af en toe op te frissen met een nieuwe lik verf. Maar ik krijg er opnieuw goesting in. Goesting om te leven, te werken en – wat ik veel te lang gezien heb als een soort van overbodige luxe die ik niet verdiende – te genieten. Want dat mag. Nee, dat moét.

(foto: pexels.com)

0 thoughts on “Glinsteringen”

  1. Yes! Wat een genot om dit te lezen. Ik ben zo blij voor u. Zo’n stappen vooruit! 🙂 Goed bezig. Ik ben trots.

  2. Evelien, ik ken je totaal niet. Ik zit ergens, misschien, ongeveer waar jij zat in het begin van je verhaal. Ik heb het met ontroering, verwondering, herkenning in veel dingen, gelezen. Het is 2019 nu en ik ben n pak ouder dan jij. Ik hoop dat het goed met je gaat. Ik googlede op ‘Rustenburg’ omdat ik hoop er ook terecht te kunnen. Ik heb vaak op niks nog hoop, sta erg alleen, maar jouw verhaal geeft me moed, wat hoop! Dankje enorm daarvoor! K

    1. Dag lieve Kristin, ik check de back-end van mijn website veel te weinig en lees dus nu pas je reactie. Wat hoop ik dat het vandaag goed (of enfin, alvast beter, want als er iets is dat ik geleerd heb, is het wel dat zoiets tijd kost) met je gaat, en wat raakt het me om te horen dat ik je toch wat hoop en moed heb kunnen brengen zonder het zelf te beseffen. Veel liefs, E.

Leave a Reply to Kristine Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *