Ik blijf

Dus. Wat ik gisteren vergat te zeggen omdat er teveel andere zaken in mijn hoofd zaten, is dat mijn psychiater me plots aansprak over mijn twitteractiviteit.

In eerste instantie vreesde ik dat ik op de vingers getikt zou worden, maar nee hoor: hij vertelde me dat tweeten en bloggen volgens hem een goeie uitlaatklep voor me is. Dat mijn twitteretiquette stukken beter is dan de gemiddelde twitteraar. En dat het me duidelijk hielp om te ventileren.

Ik besloot het er ook eens over te hebben met mijn psychologe die namiddag. Die viel mijn psychiater bij. Dat ik er duidelijk erg veel steun krijg en er veel aan heb om mijn gevoelens van me af te schrijven en te delen.

Ik vind het taboe rond psychiatrische en/of psychologische moeilijkheden, problemen, aandoeningen, stoornissen of hoegehetookwiltnoemen belachelijk. Ik ken zoveel mensen die alles opkroppen gewoon omdat ze doodsbang zijn voor de reactie van de mensen rondom zich. Dat was ik ook, het merendeel van mijn leven. Tot ik voor het eerst erkenning kreeg van mijn toenmalige psychologe, een tweetal jaar terug. Toen sprak ik er al wel eens over vrienden of vriendinnen. Of na een paar pintjes op café, tegen één of andere wildvreemde aan de toog. Omdat het er eens uit moest.

En toen kwam Otto Jan Ham in een reportage van Koppen vertellen over zijn angststoornis. Eindelijk. Iemand die nog luider, enthousiaster en gekker was dan ik. Een durfal. Die plots naar buiten komt met het feit dat hij soms als verdoofd achter de microfoon zat door een paniekaanval of xanax slikte voor een interview. Ik had exact hetzelfde verhaal kunnen vertellen op dat moment. Maar ik stootte toen nog op veel onbegrip en kreeg vaak hetzelfde te horen: “Gij, een angststoornis? Ha! Het zal wel!”

Nog enkele maanden later zag ik voor het eerst de reportage van Amerikaanse comediènne Ruby Wax: Ruby Wax’s Mad Confessions. Een gelijkaardig verhaal, maar dan over haar depressie. Die hield het ook niet bij een reportage: ze tourde met een comedyshow over psychologische problemen door het hele land, schreef er een boek over en startte een hele campagne rond open zijn over mentale moeilijkheden. Meer en meer mensen probeerden ervoor te zorgen dat mentale problemen bespreekbaarder werden. En voor mij waren beide reportages een enorme steun. Herkenning. Erkenning.

Waarom ik besloot deze blog zo eerlijk en open mogelijk bij te houden heeft verschillende redenen. Dat ik het van me af kan schrijven. Dat ik het allemaal geen 100 keer moet herhalen. Dat mijn vrienden en familie niet steeds worden lastiggevallen met irritante vragen. En dat anderen misschien wel zichzelf herkennen in mijn verhaal en vervolgens besluiten om zelf ook hulp te zoeken.

Al is er maar één iemand die hierdoor ook over zijn mentale problemen wil spreken, dan is er misschien één iemand die ik gered heb van een mogelijke zelfdoding. Of zware depressie.
Al is er maar één iemand die hierdoor beseft dat er ook een leven bestaat zonder dwangneuroses, zonder constant irreële angsten te ervaren – dan zal dat al voldoende zijn om me opnieuw een beetje gelukkiger te maken.

Om een lange uitleg kort te maken: ik blijf.

(foto: shutterstock.com)

0 thoughts on “Ik blijf”

  1. Mag ik, ook al zie ik je niet meer buiten het sociale netwerk wereldje, zeggen dat ik trots op je ben?
    Deze blogpost heeft een geheel andere bijklank als de vorige.
    Deze post zegt dat je ervoor zal gaan, dat je zal vechten.
    En een vechterke, dat heb ik altijd wel in je gezien!
    Succes, Eve!

    1. Lieverd, jij mag dat zeker. Ik ben jou (en de rest van de wijvekes) nog niet vergeten hoor! Dikke zoen en bedankt voor je steun, doet écht deugd. x

  2. Goed dat je ook bevestiging kreeg van psychiater en psycholoog nu over het gebruik van sociale media. Deels een bevestiging voor jezelf en deels voor mensen die er hun twijfels over hebben. Zelf zou ik het nooit doen, like I told you, maar ik vind het echt goed dat jij het taboe durft doorbreken. Blijven vechten, darling dear. 🙂

  3. Ik ken je niet persoonlijk, maar ik volg je op twitter en zo hier terecht gekomen. Ik vind het enorm moedig dat je zo eerlijk schrijft over wat er in je omgaat en dat je hiermee taboes doorbreekt, misschien anderen stimuleert om ook opener te zijn over psychische problemen en dat ze er hen niet over hoeven te schamen. Ik blijf je blog volgen en ik wens je veel lichtpuntjes en moed toe in de moeilijke momenten. Blijf wie je bent, Evelien!

Leave a Reply to Judith Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *