Paniek

Week drie op de psychiatrische afdeling.

Ik weet dat mijn tijd hier op raakt en dat ik dan elders heen moet. Het psychiatrisch ziekenhuis dat volgens mijn psychiater en psychologen het beste bij me paste, heeft een behoorlijk lange wachtlijst. De volgende patiënten die daar aan de beurt zijn, werden reeds aangemeld in november. Dus wordt er nu gesproken over Brugge. Zoersel. Duffel. Over programma’s die zeker 5 à 6 maanden duren.

De hele lente en zomer ga ik in het ziekenhuis spenderen. Wanneer ik terugkom, is het alweer herfst. Die gedachte alleen al maakt me ontzettend triest. En al die tijd afgescheiden van al mijn vrienden. Want wie gaat me in godsnaam zo ver komen bezoeken? Ik ben bang. Bang dat ik ga vervreemden van alles en iedereen. Bang dat niemand me nog zal (willen) kennen als ik alles op weer een rijtje heb.

De psychologe die mijn testen scoorde, besloot samen met mijn psychiater dat borderline persoonlijkheidsstoornis de meest logische diagnose is voor mij. Al scoorde ik bij mijn testen op wel meer persoonlijkheidsstoornissen positief. De psychologe vertelde me dat ik me op dit moment in een crisis bevond en ze me pas nog eens zouden kunnen testen als ik al enkele maanden in behandeling was. Mijn psychiater spreekt er niet echt meer over. Voor hem lijkt het vrij duidelijk.

De reden waarom ik slechts in een beperkt aantal psychiatrische ziekenhuizen terecht kan, is omdat hij me niet zomaar in één of ander ziekenhuis wil droppen en omdat ik volgens hem het best geholpen zou zijn met dialectische gedragstherapie. “De dialectische gedragstherapie (zie dialectica) of linehantherapie is een therapie voor mensen met een ernstige borderlineproblematiek”, zo vertelt Wikipedia me. Ernstige. E r n s t i g e. Nog meer angst.

Ik voel me wegzinken in een golf van paniek. Alsof ik plots de rol van Winona Ryder in ‘Girl, Interrupted’ speel. Maar ik speel niets. Ik zit niet in een film. Dit is écht. Dit ben ik. Ik met een persoonlijkheidsstoornis. Ik. Ik wist het ergens al, ik voelde dat er meer aan de hand was, maar vandaag lijkt het als een schok binnen te komen.


Wie de film of het boek ‘Girl, Interrupted‘ nog nooit zag of las: beiden zijn absolute aanraders. Één van mijn favoriete films sinds ik amper 14 jaar oud was. Nu vraag ik me af of ik zo’n verbondenheid voelde met die film omdat ik mezelf herkende. Of misschien was het gewoon toeval.

0 thoughts on “Paniek”

  1. Mag ik even de betreurde Douglas Adams citeren? “Don’t Panic!”

    Je hebt tijd, er zijn professionals mee bezig en je zit warm en droog en je bent zeker van drie maaltijden per dag. En dan is er Twitter nog. Could be worse 🙂

    Mag ik trouwens ook de boeken van Douglas Adams aanraden, nu je toch tijd hebt? “The HitchHikers Guide to the Galaxy” reeks in het bijzonder. Bekijkt het universum en de zin van het leven uit een paar ongewone hoeken en is buitengewoon grappig.

Leave a Reply to Maarten Schenk Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *