“Wat scheelt er eigenlijk met u?” Wel, dit.

Wie al deze onzin niet wil lezen: scroll gerust door naar beneden. Daar vindt u de korte uitleg. Wie al deze onzin wel wil lezen: neem er een zak chips of popcorn bij. Het is nogal dramatisch.

Ik vecht al enkele jaren met en tegen een paniekstoornis en een obsessief-compulsieve stoornis. De laatste maanden namen ze mijn hele zijn over. Toen ik keer op keer weer de trein miste naar het werk omdat ik ‘toch nog snel iets moest gaan controleren’ of niet meer kon bewegen van de paniek, besefte ik dat ik meer hulp zou nodig hebben dan enkel medicatie en een gesprek hier en daar. Het hele gedoe over van dokter naar dokter hoppen door het enorme tekort aan psychologen en psychiaters in dit land bespaar ik jullie, maar ik heb er intussen 7 bezocht op enkele maanden tijd.

Rond de kerstdagen heb ik 2 weken thuisgezeten omdat ik ‘op’ was. Niet lang genoeg volgens mijn psychologe en huisdokter, die me eigenlijk al een week eerder hadden aangeraden om te stoppen met werken tot de volgende afspraak met mijn psychiater eind januari. Ik reageerde onthutst: “Pardon? Ik ga wel geen anderhalve maand ziekteverlof nemen hé.” Mijn toenmalige psychologe zei dat de eindbeslissing bij mij lag, maar dat ik volgens haar al veel te ver onder mijn grens zat om nog normaal te functioneren en dat gewoon gaan werken alsof er niets aan de hand was alles alleen maar erger zou maken. Ik herinner me nog erg goed dat ze op een gegeven moment zei: “Ofwel beslis je nu zelf om rust in te plannen, ofwel stort je binnenkort gewoon helemaal in. En dan zal je geen keuze meer hebben.” Ik vond dat ze overdreef en sloeg haar raad in de wind. Wist ik toen maar hoé hard ze het bij het juiste eind had.

De huisdokter nam contact op met mijn psychiater om te checken of ze mijn antidepressiva alvast mocht verdubbelen. Het eerste antidepressivum waar ik in aanraking mee kwam, was Seroxat. Na een eerste consultatie met mijn psychiater, besloot die al dat mijn antidepressiva vanwege mijn behoorlijk hevige obsessief-compulsieve stoornis en paniekstoornis in combinatie met de neerslachtigheid die ik toen (en nu) voelde verdrie- tot vierdubbeld moest worden. Omdat je met een honderdtal milligram Seroxat in je bloed nog nauwelijks kan functioneren, besloot hij meteen om me over te laten schakelen op Zoloft. Vijftig milligram om te beginnen.

Uiteindelijk rustte ik wel uit tijdens mijn verlof en voelde ik me als herboren toen ik opnieuw begon te werken. Ik kreeg elke dag alles gedaan wat ik wilde en vertrok met een lege mailbox. Ik had ook een gesprek met mijn bazen om te zeggen dat ik buiten de werkuren niet langer 24/24 beschikbaar zou zijn. Dat ik dat niet meer kon. Die toonden daar alle begrip voor. Ik voelde me terug goed op mijn job. Zelfzekerder in wat ik deed. Al had ik ‘s avonds en ‘s nachts wel vaker en vaker dissociatieve black-outs waar ik me zorgen over begon te maken. Ik nam ook steeds meer Xanax, vooral ’s nachts, om niet bang te moeten zijn van mezelf en de gedachten in mijn hoofd. Dat alles plots weer goed ging, bleek dus een illusie. Achteraf werd me ook uitgelegd waarom: ik ging werken met een masker, hield me de hele dag door sterk en deed alsof er niets aan de hand was. Toen ik thuis de deur achter me sloot, ontplofte mijn hoofd. Met als gevolg dus die vreemde uitspattingen, die abnormale gedragingen en gedachten die ik zelf niet snapte.

Toen ik net twee weken weer aan het werk was, kwam er plots die vreselijke vrijdagochtend waarop één van mijn beste vrienden onder een trein terechtkwam en dat niet overleefde. Daarop volgde een week van leven in een roes. Eindeloos huilen. Niet willen geloven dat hij écht weg was. Niet of nauwelijks slapen uit angst voor meer slecht nieuws. Niet weten wat te doen. Herinneringen ophalen en lachen over alle gekke dingen die hij uithaalde. Er zijn voor zijn ouders. Me sterk houden voor zijn familie en vrienden. Samen met hen de begrafenis regelen. De muziek kiezen. Zo veel mogelijk samen zijn met onze vrienden. Zo weinig mogelijk alleen zijn. Niet moeten nadenken.

Maandag had ik een afspraak met mijn psychiater. Die schreef me Trazolan voor om me toch enigszins te laten slapen. Maar zelfs al nam ik een dubbele dosis, ik deed geen oog dicht. En dan die andere vreselijke vrijdagochtend: de begrafenis. Zijn ouders hadden gevraagd of ik een tekst wou schrijven als hommage en die voorlezen in naam van alle vrienden. Ik wou niets liever. Ik heb de hele begrafenis aan één stuk door gehuild, behalve bij het voorlezen van mijn tekst. Ik heb geen seconde opgekeken, ik moest constant tranen wegslikken en had de hele tijd een trillende stem. Maar ik heb het gedaan. Het laatste wat ik voor hem kon doen. Sindsdien is het gemis groter dan ooit. Ik wil hem zo graag hier bij me hebben.

Zaterdag leek ik een klik te hebben gemaakt: dat hij me niet zo zou willen zien. Nooit. Dat hij me verdorie een serieuze schop onder mijn kont zou verkopen. Hem kennende, zou hij eerder willen dat we op met z’n allen op zijn graf zouden staan dansen op de tonen van Joy Division, Elvis Presley, Lou Reed, Bauhaus en The Smiths. Met een fles vodka in de hand.

“Je kan dit!”, dacht ik.
“Voor hem! Voor alle anderen die er nog zijn!”, dacht ik.
Op zich verliep dat vrij goed. Ik startte met mijn eigen #projecthappiness. Elke dag iets leuks doen, hoe klein dan ook. En dan eens knipogen naar zijn foto.

Tot ik de maandagochtend daarop wakker werd (in mijn zetel, want naar bed gaan durfde ik nog steeds niet uit angst dat ik de volgende ochtend wederom slecht nieuws zou krijgen) met het bericht van een vriendin: “Zelfmoordpoging achter de rug. Heb het overleefd.” Mijn hart stopte een seconde met slaan. Mijn adem stokte. Ik ben er vrij zeker van dat alle bloed uit mijn gezicht wegtrok. Toen ik haar na enkele pogingen uiteindelijk aan de lijn kreeg, ben ik hals over kop (volledig over mijn toeren en bijgevolg compleet onverantwoord) naar Kortrijk gereden, waar ze in het ziekenhuis lag. Daar heb ik aan haar bed gezeten tot ze wakker werd. Geen idee hoe lang dat effectief duurde, maar voor mij leek het eindeloos.

Het was op dat moment, toen ik de tranen langs mijn wangen voelde lopen terwijl ik daar zag zo kwetsbaar – maar godzijdank ademend – zag liggen, dat ik het besefte. Dat ik wel eens de volgende zou kunnen zijn. Het is niet dat ik het de laatste tijd niet voldoende overwogen had en ik heb ruim voldoende pillen en alcohol in huis om er een einde aan te maken. En wie zou me tegenhouden of tijdig vinden?

Vervolgens kwam ook het besef dat ik maar beter eens naar mijn psychiater zou bellen. Hem zelf kreeg ik na 5 pogingen nog steeds niet aan de lijn, maar ze verbonden me wel door met de psychiatrische afdeling. Na een korte uitleg leek het hen de beste beslissing me die avond nog te laten opnemen. Dus ging ik naar huis om wat spullen in te pakken. Een klein halfuur later stond ik op de spoedafdeling: “Ze verwachten me.”

Sindsdien (intussen 2 weken) verblijf ik op de psychiatrische afdeling van een algemeen ziekenhuis. Binnen enkele weken word ik overgeplaatst naar een psychiatrisch ziekenhuis. Welk ziekenhuis dat precies zal zijn, is nog niet helemaal duidelijk. Want ook daar zijn de wachtlijsten vaak eindeloos.

Medicamenteus doe ik het momenteel met meer antidepressiva, maar vooral: geen benzodiazepines meer. Volledig afgekickt na vijf jaar gebruik van Xanax in nog geen drie weken tijd. Met behulp van Tranxène en Valium, maar ook die zijn intussen naar niets herleid. Laat mij maar even fier zijn. Dan is er toch nog iets.

De meeste ‘goede’ vrienden heb ik nog niet gezien en nauwelijks of niet gehoord. Mensen waarvan ik dacht dat het échte vrienden waren. Degenen van wie ik het nu net het minst verwachtte, die zaten al naast mijn bed. En een ton gezinnen waarbij ik ging babysitten. En de familie van de jongen die drie weken terug overleden is. Terwijl die mensen genoeg andere zaken aan hun hoofd hebben, doen ze toch nog alle moeite van de wereld om mij op te fleuren. Ze brachten een trui mee die ik hem ooit cadeau gaf. Zijn geur zit er nog in.

Ik ga er niet om liegen: het besef dat je er uiteindelijk quasi alleen voor staat – met uitzondering van enkele personen die er uit compleet onverwachte hoek onvoorwaardelijk voor je blijken te zijn – doet ontzettend veel pijn en heeft me een serieuze terugslag bezorgd. Maar ik kan nu wel vrij makkelijk het kaf van het koren scheiden. Als ik aan een lichamelijke aandoening leed, had ik vast elke dag bezoek. Maar een mentale? Kom zeg. Zo’n aandachtshoererij.

Bloemlezing van de reacties die ik regelmatig te horen krijg (en ja, zelfs van ‘goede vrienden’ – vooral van ‘goede vrienden’): “Huh, maar gij zijt toch helemaal niet depressief? Gij zijt altijd keivrolijk!”, “Alsof gij de enige met problemen zijt. Weet ge wel wat ik al heb moeten doormaken? En ik vecht er me toch ook door zonder pillen en psychologen.”, “Zeg, alstublief hé, ge zijt net 23, ge hebt een goeie job en een superleuk huisje. En nu gaat ge dat allemaal opgeven omdat ge u efkes niet zo goed voelt?”, “Borderline heeft zo’n vage definitie. Iedereen kan daaraan voldoen.”, “Euh, ik ken mensen met borderline en dat hebt gij écht niet ze.”, “Iedereen moet verder met zijn leven hoor. Probeer gewoon eens het positieve te zien in plaats van zo te focussen op het negatieve.”, “Is dat écht nodig dat ge naar zo’n psychiatrisch ziekenhuis gaat? Laat ge u niet gewoon iets aanpraten?”, “En uw werk? Wie gaat er u nog willen aannemen?”, “Ge zoudt beter gewoon stoppen met al die pillen.”, “Die psychologen en psychiaters gaan uw problemen niet oplossen ze. Dat gaat ge toch zelf moeten doen.”

En die laatste stelling, die is nog niet eens zo verkeerd. Ik zal het zelf moeten doen. Maar niet alleen, want dat lukt me niet. En precies daarom ben ik hier.

Kort gezegd: ik verdwijn voor enkele maanden van de aardbol. Maar dit was ik jullie nog verontschuldigd. En geef de link gerust door aan eender wie er naar vraagt. Ik wil het geen 100 keer meer uitleggen. Ik ben moe.

0 thoughts on ““Wat scheelt er eigenlijk met u?” Wel, dit.”

  1. Dat je beseft dat je er aan onderdoor aan het gaan was, dat je tijdig hebt ingegrepen en deze beslissing hebt genomen vind ik bijzonder moedig van je. Ik wens je in elk geval veel beterschap.

  2. Evelien, ik begrijp helemaal, meer dan ik je met woorden kan uitleggen hoe je je voelt. Bij deze gewoon een hart onder de riem. Warme virtuele knuffels!

  3. Veel sterkte Evelien. Ik vind het zeer moedig van je dat je deze stap hebt ondernomen.
    Je zal het licht wel terug zien schijnen xxx

  4. Lieve Evelien, hier word ik stil van. Draag goed zorg voor jezelf en neem voldoende tijd om beter te worden. Hou de moed erin!!! dikke knuffel van ons

  5. Op die 3 weken tijd heb je al heel veel werk verricht! Echt waar! Je gaat dat kunnen, daar ben ik zeker vn! Als je zelf die stappen al hebt gezet, dat getuigt van een sterk vrouwmens!
    Ik volg! Want ik weet wat afkick is, en wat het is om niet zichtbaar ziek te zijn…
    Dikke kus xxx

    1. Idem, niet zichtbaar ziek zijn. Je lijkt vrolijk en alles gaat goed. Ik heb geen zin meer in die onbegripvolle mensen die me dezelfde antwoorden gaven en nog geven! Het moet maar je familie zijn… Maar toen ik in de instelling lag is er NIEMAND ooit op bezoek geweest. Mijn mama was al dood toen en Bernard, mijn schoonbroer, met wie ik een goede band had. Dus ik had niemand meer. Soms eens een telefoon van mijn jongste zus. De enigste die tenminste eens belde…vooral voor haar verhaal. Maar was blij eens iemand te horen, wetende dat ze om me geeft. Mijn vader, andere zus en broer…tja zelfs mijn eigen kinderen kwamen niet, belden niet …

  6. Zo veel moed en kracht om dit stukje te schrijven, daar doe ik mijn hoed voor af. Ik wens je met heel mijn hart nog eens dubbel zo veel moed en kracht om te genezen van dit vuile beestje onder je vel en in je hoofd. Veel liefs!

  7. Alleen van op Twitter ken ik je. Het was steeds aangenaam & verrassend je te lezen. We hebben een zeer groot leeftijdsverschil, ik kan gemakkelijk je vader zijn, maar toch begrijp ik je. Ik wens uit de grond van hart een zeer spoedig herstel je bent immers nog veel te jong om lang uit de running te zijn maar vermoed dat je vastberadenheid van die aard is dat het zeker kan lukken. Jammer dat ik je niet kan helpen. Tot Twiiter !! Hartelijk&Genegen groeten.

  8. Sterkte he manneke! Bekom maar eens volledig en tegoei! Heel dapper, hoe je er met omgaat. En erover praten is zeker een goed idee. x

  9. Ik ken jou enkel van je tweets, met toch raakt dit. Moedig weet je dit zomaar in de groep gooit, dit kan allicht ook anderen helpen! Veel strekte en succes! !

  10. Amai Evelien, ik ben er stil van. Ik vind het echt super moedig hoe je dit kan neerschrijven. Het verlies van Dave valt zwaar. Hij zit in ons hart, en we dragen hem mee in onze gedachten. Je brief op de begrafenis was het mooiste eerbetoon dat je hem kon geven. Het was prachtig,zo herkenbaar. Hij zou fier geweest zijn. Ik ken je niet echt, maar wens je ontzettend veel sterkte en veel beterschap. Dat je snel weer de oude bent. Dikke knuffel Friedel

  11. Evelien,
    De moed hebben om je te laten opnemen en de kracht om er voor uit te komen is de eerste maar zeker ook de moeilijkste stap in het genezingsproces.
    Je kent me niet maar ikzelf heb ook een duivel overwonnen en je verhaal raakt me ongelooflijk diep.
    Ik geloof in jou. Hou vol, vecht en alles komt goed.
    Jan.

  12. Ik ken je ook alleen maar van Twitter en van hier en daar een bloggersevenement eigenlijk. Vind het ongelofelijk dapper dat je dit hier allemaal opschrijft, hoop dat je er anderen mee helpt die met het zelfde of gelijkaardige problemen zitten. Volgens mij heb je de juiste stap genomen en kan het alleen maar beter gaan nu. En hopelijk is er 4G ontvangst daar en zien we je ‘s avonds of ‘s nachts toch nog af en toe tweeten…

  13. Bedankt voor deze post, Evelien.
    Na het lezen vraag ik me af… Hoeveel mensen zijn er nog, die net zoals jij niet ziek zijn aan de buitenkant maar eigenlijk compleet op zijn? Waarom zijn deze dingen zo moeilijk om toe te geven? En hoeveel mensen zijn er nog, die dat dan gaan veroordelen als aandachtszoekerij? Denken ze dat het makkelijker is als ze het in een vakje duwen, dat het hen niet kan overkomen dan?
    Maak je geen zorgen, rusten en beter worden is nu jouw prioriteit. Neem er rustig de tijd voor. Het is jouw leven, en niemand kan jou vertellen hoe je dat moet aanpakken. Hopelijk vind je jezelf in je zoektocht terug. Met een beetje van alle emoties en geen enkele nog zo totaaloverheersend. Geniet van de mensen die je onderweg tegenkomt. En van je echte vrienden, natuurlijk. Veel, veel beterschap, en een warme knuffel!

  14. Heel veel strkte Evelien. Toen ik je vorig jaar in Ijsland leerde kennen, had ik er absoluut geen idee van dat je hier dag in dag uit mee worstelde. Je bent enorm moedig met de beslissing die je hebt genomen. Een dikke knuffel

  15. Evelien, ik ben blij dat je deze tekst hebt geschreven én gepubliceerd. Ik ga net pretenderen dat ik geheel kan vatten wat je doormaakt, maar ik kan je wel verzekeren dat ik je al het beste wens! Kus!

  16. Evelien, ik ben blij dat je deze tekst hebt geschreven én gepubliceerd. Ik ga niet pretenderen dat ik geheel kan vatten wat je doormaakt, maar ik kan je wel verzekeren dat ik je al het beste wens! Kus!

  17. sterkte eve,
    ik wou me er niet in moeien omdat we mekaar niet zo vaak meer horen en ik me nogal een aandachtshoer zou vinden en het gevoel had dat je wrs ook niet zin zou hebben om hele dagen via fb uitleg te geven.
    Maar het deed me deugd om te zien dat er toch lichtpuntjes waren, mensen die je bezochten met en zonder kids, veel sterkte en hulp en vrienden die – zoals je zelf zegt – écht je vrienden zijn! Ik zal je blog in de gaten houden
    kus

  18. Dag Evelien,

    Ik ken je nog niet zo heel goed, maar ik heb je altijd leuk en bijzonder gevonden vanop een afstand.
    Je kunt prachtig schrijven over moeilijke persoonlijke dingen. Heel eerlijk en precies, zonder sentimentaliteit maar heel ontroerend.
    Ik hoop dat je een weg vindt, en als ik je iets van steun kan bieden door op een afstand met je mee te leven, dan doe ik dat heel graag.

    Veel liefs en veel sterkte,

    Dajo

  19. lieve meid, voila..zover ben je al..over enkele jaartjes ben je een expert in het kaf van het koren scheiden. Oefen er alvast in om dan je grenzen te leren bewaken en ik beloof je..alles komt goed! beter een klein warm , gezellig wereldje waar pijn nog pijn mag zijn dan de grote kille, koude, hippe wereld vol met ego’s..d ‘ene nog veel groter dan d’andere. Gij zijt veel te lief..gij moet u leren beschermen.dikke knuffel!

  20. Ik wens je heel veel helende rust toe. Neem zoveel tijd als je maar nodig hebt, zodat je weer kan leren genieten. Veel beterschap. Liefs, Patricia

  21. Beste Evelien,

    Jouw verhaal maakt me enorm stil.. Ik wens je alle tijd van de wereld die je nodig hebt om te herstellen. Hopelijk vind je de komende weken/maanden wat rust om de zaken waar je mee worstelt een plaatsje te geven. Andere dingen zal je jammer genoeg nooit kunnen plaatsen, maar misschien vind je wel de juiste manier om ermee om te gaan. Weet dat ook ik aan je denk, heel veel.. Heel veel sterkte en vele knuffels van een mama op wiens kleine kereltje je ook nog gepast hebt, zowel in de crèche het Molentje als in het instapklasje in SAB te Denderhoutem. Vele groetjes, Joke (mama van Senna). Hou je goed, meid!!

  22. Heel moedig en sterk van jou om dit te publiceren, Chiau! Neem je tijd, en word vlug beter, want ook jij bent een sprankelend licht in de donkere dagen van je naasten.

    Groetjes,
    Junior

  23. Stil ben ik er van geworden…
    Een krop in mijn keel, een knoop in mijn maag, een hoofd dat tolt..
    Net zoals velen anderen hier ben ik verontwaardigd
    ‘alé Chiau da kan toch ni, zo een spring in’t veld’
    Ik keek altijd uit naar uw schrijfsels, op Facebook, Twitter of instgagram, geniale dingen! En ik vind het dan ook weer ongelofelijk straf dat je hier dit nu schrijft, chapeau!
    En ik wil dan ook dat je weet dat ik aan je denk, hoe leeg of cliché dat dat ook mag klinken na al die jaren elkaar niet meer gezien te hebben, sorry.
    Rust, geniet en wordt beter, ik wens het jou toe

    Liefs Laure

  24. Ik wist niet meteen wat zeggen… Zo goed kennen we elkaar niet, maar zoals je schrijft kom je altijd wel over als een heel uitbundig en vrolijk meisje.Dat wil natuurlijk niet zeggen dat er in dat meisje vanbinnen niets mis kan zijn.:( Ik hoop dat je snel weer beter bent, veel en spoedig beterschap!

  25. Ik ken je niet echt persoonlijk, misschien soms eens van zien hier en daar, maar ik heb echt tranen moeten wegslikken bij het lezen van je eerlijke verhaal… wow.
    Ik wens je echt, ongelooflijk, mega, veel sterkte en goede moed!

  26. Lieve Evelien,

    Ik ben via twitter op jouw blog gekomen. Herkenning. Pijn. Ik weet wat je doormaakt. Ik heb ook BPD, ben bezig met DGT, Linehan, echter zonder ziekenhuisopname, de spelregels zijn in Nederland anders, bezuinigingen. Het is ontzettend moeilijk, zwaar. Ik vind je dapper, dat je dit alles geschreven hebt. Ik heb een aantal zelfdodingspogingen achter de rug, allen overleefd helaas. Haat het leven, maar wilde dat ik jouw moed had. Ik wens je het allerbeste, je verdient het. Hou vol, je kunt het. Na iedere nacht gaat de zon weer op. Ik geniet van je schrijfsels, ik hoop dat je daar mee doorgaat. Het helpt, ik weet het, want ik heb ook een blog.

    Lieve Evelien, ik wens je heel veel sterkte. Hiervoor heb ik al de stoute schoenen aan moeten trekken, misschien doe ik dat nog eens door je te mailen. Elkaar steunen want volgens mij is dat nodig.

    Vriendelijke groet, Harry (ManOnWheels)

  27. Evelien,
    Ik ken je niet persoonlijk, maar we hebben wel een gemeenschappelijke vriendin in Brussel. Zij sprak me aan over de weg die ik (vooral het laatste jaar) heb afgelegd en maakte daarbij de link naar de weg die jij hebt afgelegd. Ze vertelde me dat jij hierover zelfs blogt.

    Onze verhalen zijn niet dezelfde, maar alles wat je geschreven hebt, is zo herkenbaar. Pijnlijk herkenbaar: de (irreële) angsten voor de wereld rondom je, de angst voor jezelf en je eigen gedachten, de pogingen om het mogelijke en onmogelijke te controleren, de regels die je jezelf oplegt, de paniek bij onverwachte en zelfs voorziene gebeurtenissen, het voortdurende kabaal en geruis in je hoofd, emoties die je overspoelen, tegen jezelf zeggen dat je je aanstelt, denken dat je nooit in staat zal zijn het leven aan te kunnen. Je bewust zijn van je eigen “gestoordheid”.
    Het gevoel dat je van heel breekbaar glas gemaakt bent en dat het kleinste zuchtje wind ervoor zal zorgen dat je zal vallen en in duizenden stukjes zal breken. De emotionele en fysieke uitputting die dit alles met zich meebrengt. Dan het besef dat je diep zit, te diep. De trots, het vechten tegen jezelf, want je voelt je een zwakkeling doordat je je problemen niet zelf kan oplossen en hulp moet zoeken, want je kan het wel zonder (zwaardere) medicatie. De ongeduldigheid die je daarbij voelt. De psychiater/psycholoog die je zegt vriendelijker/liever te zijn met jezelf, voor jezelf. Urenlange gesprekken. Dieper graven. Je grenzen leren kennen. Ze afbakenen met vallen en opstaan. Loslaten. De mening (en onlosmakelijk daarmee verbonden: het oordeel) van anderen naast je neerleggen.
    Terugkijken op de weg die je hebt afgelegd, tegen jezelf zeggen dat je daar best wel trots op mag zijn. Het leven (opnieuw) voorzichtig toelaten en een manier zoeken om dat kleine stemmetje in je hoofd, dat zegt “je weet toch dat dit niet zal blijven duren, dat je ooit weer diep gaat vallen, misschien wel nog dieper dan voorheen?”, te doen verdwijnen.

Leave a Reply to Judde Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *